Parafia Rzymskokatolicka
Świętej Trójcy
w Łęgu Tarnowskim

Terytorium parafii:

Leg Tarnowski, ulice: Górna, Graniczna, Św. Jana, Kolejowa, Osiedla, Patyń, Pawęzowska (część), P.C.K., Południowa, Przedmieście, Tarnowska, Warzały, Witosa (część), Zacisze, Zborowskiego. Bobrowniki Wielkie, ulice: Bobrowska, Długa, Dunajcowa, Krótka, Nowe Osiedle, Spokojna, Zagrody. Ilkowice, ulice: Św. Floriana, Partyzantów (część), Polna, Rudno (część), Sportowa. Biała.

Historia kościoła

Początki Parafii Świętej Trójcy w Łęgu Tarnowskim sięgają prawdopodobnie drugiej połowy XIII wieku, jednak przez sześć stuleci funkcjonowała ona jako parafia Jurków. W Archiwum Diecezjalnym w Tarnowie przechowywany jest dokument erekcyjny parafii Jurków, który wystawić miał Wiesław Lubomirski w roku 1320. Jest w nim mowa o ufundowaniu drewnianego kościoła w Jurkowie pod wezwaniem św. Mikołaja, biskupa i wyznawcy. Niestety, z racji tego, iż nie zachowały się żadne inne – ani całościowe, ani fragmentaryczne - odpisy tegoż aktu, nie ma pewności co do autentyczności tego dokumentu, a co za tym idzie także i do daty powstania parafii, która swymi początkami sięga prawdopodobnie jeszcze XIII wieku. Pewne jest natomiast, iż parafia istniała już i sprawnie funkcjonowała w 1325 roku, bowiem figuruje w rejestrach świętopietrza z lat 1325-1327. Granice Parafia Jurków od chwili swego powstania należała do Diecezji Krakowskiej a w XIV wieku była największą terytorialnie parafią dekanatu tarnowskiego. Wspomniany wcześniej dokument fundacyjny wspominając uposażenie kierownika szkoły jurkowskiej wymienia wsie: Biała, Łęg, Siedlec, Bobrowniki, Rudno, Sanok, Gródek, Niedomice i Bobrowniki k. Łęk. Jednak pierwsze, w miarę pewne wyliczenie wsi tworzących parafię Jurków pochodzi dopiero z XV wieku od Jana Długosza, który do parafii zalicza: Jurków, Ilkowice, Rosławice, Siedlec, Niedomice, Łęki, Biała Wielka, Biała Mała i Krzeszowice. Powstawanie w wyniku karczunku lasów nowych osiedli oraz zmiany własnościowe okolicznych wsi powodowały ciągłe zmiany okręgu parafialnego. W 1784 roku do parafii należały wsie: Jurków, Biała, Bobrowniki, Siedlec, Łęki, Partyń, Rudno, Łęg, Ilkowice, Sanoka, Grudeń i Niedomice. W tymże jednak roku, licząca 2447 mieszkańców parafia Jurków nie należała już do Diecezji Krakowskiej, lecz do dekanatu pilzneńskiego i świeżo utworzonej (1783) przez austriackiego cesarza Józefa II Diecezji Tarnowskiej. Kolejne zmiany terytorialne to w zasadzie dopiero wiek XX. W 1942 roku powstała parafia w Rudce, do której zostały włączone Bobrowniki Małe i Komorów. Sześć lat później do parafii Radłów zostały przyłączone wsie Sanoka i Łęka Siedlecka. W 1956 roku usamodzielniły się Niedomice, jednak z powodu sprzeciwu władz państwowych funkcjonowały najpierw jako rektorat, a dopiero od 1978 roku jako parafia (przynależy tu także część wsi Ilkowice). W 1984 roku z części Łęgu Tarnowskiego utworzona została osobna parafia pod wezwaniem Matki Bożej Różańcowej (tzw. Łęg-Zamoście), zaś postała po drugiej stronie Dunajca wieś Siedlec od 1989 roku funkcjonuje na prawach rektoratu. Pierwszej świątyni w Jurkowie patronował św. Mikołaj Biskup (patron bardzo popularny w XII i XIV wieku). Jak przekazują dokumenty wizytacyjne z 1596 roku, był to kościół konsekrowany, drewniany, z malowanymi ścianami i sufitem oraz wizerunkiem Ukrzyżowanego na środku. Znajdowały się w nim cztery ołtarze, z których dwa z pewnością były konsekrowane. Większy był murowany z dobudowaną częścią drewnianą oraz portatylem, pozostałe zaś drewniane. Tabernakulum było drewniane, wykonane na kształt cyborium, umieszczone prawdopodobnie w głównym ołtarzu. Ta pierwsza parafialna świątynia nie zachowała się do naszych czasów przede wszystkim z powodu częstego zalewania przez pobliski Dunajec. W roku 1636, z powodu kolejnej wielkiej powodzi (wieś Jurków została wtedy całkowicie wyludniona), kościół przeniesiono na miejsce bardziej odległe od rzeki. Zapiski z 1784 roku wspominają, iż świątynia z powodu starości była próchniejąca i wymagała gruntownego remontu. Zapewne nie został on przeprowadzony, gdyż dopisek z roku 1812 stwierdza, że po dużym spustoszeniu dokonanym 27 marca 1809 roku kościół został zapieczętowany, jeden zaś z ołtarzy (ku czci Pocieszenia NMP) został w 1812 roku przeniesiony do nowo wystawionej kaplicy, która zapewne służyła do celów kultu aż do momentu wybudowania nowego, obecnie istniejącego kościoła.

Historia dzisiejszego kościoła sięga 1855, kiedy dzięki zabiegom ks. Dionizego Klimaszewskiego powstała murowana świątynia. Konsekracja kościoła miała miejsce 10 sierpnia 1862 z udziałem biskupa tarnowskiego Józefa Alojzego Pukalskiego. W 1909 kościół otrzymał nowe tynki i kamienną posadzkę. W czasie I wojny światowej uszkodzony (zniszczenie dachu i wieży), w 1916 rozpoczęto jego odbudowę. Kościół zbudowano z cegły i kamienia w stylu eklektycznym, z elementami nawiązującymi do stylu barokowego. Świątynia jednonawowa, otynkowana, z węższym prezbiterium na planie półkola i wbudowaną w nawę wieżą od frontu. Strop żelbetonowy. Nad wejściem głównym płaskorzeźba Trójcy Świętej, po bokach w niszach figury świętych. Stacje drogi krzyżowej poświęcono w 1911. Dwukondygnacyjny ołtarz główny z obrazem Matki Bożej z Dzieciątkiem Jezus ujęty w dwie pary kolumn; za nim rzeźbiony krucyfiks. Trzy ołtarze boczne poświęcone są Trójcy Świętej, Jezusowi Miłosiernemu oraz Matce Boskiej (figura).

Duszpasterze

• Ks. Wiesław Orwat

  proboszcz
  data święceń 1988-06-12
  w parafii od 2023-08-12
  

• Ks. Dariusz Maj

  wikariusz
  data święceń 2024-05-25
  w parafii od 2024-09-01
  

• Ks. Michał Rachwalski

  wikariusz
  data święceń 2007-05-26
  w parafii od 2022-09-01
  

• Ks. Roman Wójcik

  rezydent
  data święceń 1956-06-24
  w parafii od 2001-01-01
  

Grupy religijne w parafii

• Dziewczęca Służba Maryjna
  Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży
  Lektorzy
  Ministranci
  Odnowa w Duchu Świętym
  Róże Różańcowe
  Szafarze